Tonsil Maestro 70

Tonsil Maestro 70 to jedne z najbardziej znanych polskich monitorów. Ma opinię udanej kolumny o ciekawym, przyjemnym brzmieniu.

Kolumny są dwudrożne, tony niskie i średnie "obsługuje" woofer GDN 13/40/10 (polipropylenowy na gumowym zawieszeniu), a górę pasma tytanowa kopułka GDWK 10/80/T. Oba przetworniki są oczywiście tonsilowskie. Skrzynia jest duża, co wraz z miękkim wooferem, sugeruje obszerny i miękki bas, choć nasuwa obawy co do jego kontroli. Zwrotnicę umieszczono na dole, a składa się ona z elementów przeciętnej jakości (standard w tej klasie cenowej, jest co wymieniać).

Maestro 70 grają dużym i ciemnym dżwiękiem, bas jest mocny i momentami niekontrolowany, a wysokie tony nieco schowane. Do tego dochodzi średnica, której jakość psują nieco tytanowe gwizdki, chyba zbyt nisko rozpoczynajace pracę. Polega to na słyszalnym metalicznym podbarwieniu instrumentów, co jest bardzo denerwujące, gdy w daną partię dżwięków zaangażowane sa oba głośniki. Wtedy wraz z wachaniami częstotliwości zmienia się udział tweetera i woofera, co jest zauważalne (ogólnie połączenie miękkiego woofera z twardym metalowym tweeterem nie zawsze wychodzi tym kolumnom na dobre). Mankament ten dotyczy zwłaszcza instrumentów dętych i smyczkowych, więc można powiedzieć, że Maestro to kolumny stworzone do muzyki rozrywkowej. Rzeczywiście, w tym materiale głośniki radzą sobie o wiele lepiej, choć brzmienie talerzy powinno być bardziej agresywne.

Trochę się powyżywałem na nieszczęsnej legendzie polskiego hi-fi, ale mimo w/w wad, Maestro 70 to dobre kolumny, zdecydowanie nadające się do słuchania muzyki. Z prawidłowo, liniowo przetwarzającą elektroniką, w porównaniu do Excellence 1S wypadają gorzej od tych drugich, ale są to przecież kolumny tanie stworzone z myślą o tanich systemach, a tani sysyem to mały bas i wyostrzona góra. Wnioski są chyba oczywiste. Po prostu ze sprzętem psującym brzmienie każdych kolumn (np Excellence 1S!), Maestro ożywają i dośc skutecznie maskują standardowe wady takiej aparatury. Ogólnie kolumny są zatem udane, choć do wzmacniaczy powyżej 1000 zł, grających "cywilizowanym" dżwiękiem należy poszukać czegoś innego.

Na koniec wytłumaczę się ze stwierdzenia, że kolumny te sa trudne w naprawie. Wynika to z faktu, że częstotliwość podziału leży dość nisko, jak dla tytanowych tweeterów i w razie ich spalenia użytkownika czekają długotrwale poszukiwania egzemplarzy, które nie brzęczą przy odtwarzaniu fortepianu. Moje Maestro po awarii Diory i spaleniu tweeterów leżały chyba 2 miesiące na szafie z powodu braku tweeterów. GDWK, które udało mi się dostać psuły brzmienie (głównie fortepianu, bo tu najbardziej to słychać) brzęczeniem na dole swojego odcinka pasma. Zdesperowany, kupiłem w Conradzie GTC 11/130 i... jeden z nich też brzęczał. W tym przypadku brzęczenie udałosię usunąć zmianą kosza. (co ciekawe przy oryginalnym koszu brzęczenie ustawało po odkręceniu jednej ze śrubek mocujących magnes, a przy innym koszu, po odkręceniu innej śrubki. Męczyłem się z tymi koszami i śrubkami przez 2 dni i w końcu przy trzecim koszu okazałosię, że brzęczenie znikło. Dziwne, nie? I to mają być eksportowe gośniki z gwarancją...). Także, jak się komuś spalą tweetery,a zależy mu na brzmieniu takim, jak sprzed awarii, to będzie miał mały problem.